Блог Усяслава Чарадзея. Пост №12. Пра заснаванне Вільні
Гэта ўсё машына часу вінаватая. Паваліў з яе чорны дым, прыборная дошка расплавілася, ключы запалення з адтуліны вываліліся — і замест маіх любых адраджэнскіх часоў трапіў я ў абсалютна нязнаную эпоху. Носам ветру — па-ранейшаму тут Сярэднявечча і цемрашальства. І проста цемра, бо ноч. На ўсякі выпадак у ваўка перакінуўся і яшчэ зверху кальчугу надзеў, бо, думаю, дзе Сярэднявечча, там і ножычкам пырнуць могуць.
Гляджу, пасярод пушчы мужык на гары спіць — сны бачыць. Побач тур забіты ляжыць і чэлядзь стомленая пасля палявання храпе. Пачаў мужыка катурхаць. “Дзе ключы ад машыны часу?” — пытаюся.
Ён мяне ўбачыў ды як пачаў гарлаць:
— Жалезная ваўчыца, жалезная ваўчыца!
Ну які я жалезны? Звычайны ваўкалак, з плоці і крыві. Проста на мне, чалавеча, тлумачу я мужчыну-крыкуну, кальчуга… І які я ваўчыца?.. Ты ж уважліва, без нерваў, прыглядзіся. Асабліва ў гэтым месцы.
А ён сваё: “Жалезная ваўчыца, гэта знак, як тады з Рымам было, горад трэба будаваць!” Падрабязней…