Будзьма разам ТУТ!

Як ужо я гаварыў у мінулым пасце, нягледзячы на тое, што алкаголь і цікавыя суразмоўцы-экс-валадары, у адрозненне ад іншых пагулянак, на кактэйль-вечарыне ў гонар былых уладароў дзяржавы не заканчваліся ніколі, усё роўна некаторыя былыя валадары прымудраліся не абмяжоўвацца адной такой вечарынай. Вядомы прыклад вялікага князя літоўскага Стэфана Баторыя, венгра з паходжання, які ўжо досыць падвясёлены на мінскай вечарыне, хапаў пад пахі пляшку гарэлкі “Нёман” і апошні нумар “Гродненскай праўды”, лавіў таксоўку і ехаў на вакзал, каб паспець на начнік “Мінск—Будапешт”, з мэтаю дагнацца на вечарыне ў гонар ужо венгерскіх кіраўнікоў. Усіх, вядома, пераўзышоў Ягайла, які на зайздрасць абому-рабому Міндоўгу і Гедыміну зрабіўся яшчэ і польскім каралём. Іншымі словамі, абзавёўся тытулам, які дазваляў яму за вечар абнікаць ажно тры месцы: Мінск, Вільню і Варшаву. А калі дадаць сюды незлічоную колькасць паралельных светаў, а як вынік – незлічоную колькасць паралельных гісторый Беларусі, і адпаведна – шалёную прорву кактэйль-вечарын для былых валадароў дзяржавы, дык робіцца зразумела, чаму Ягайліха, вядомая ў Кракаве як каралева Ядзвіга, мела ад усяго гэтага вялікае раздражненне і ўрэшце ўвогуле забараніла мужу хадзіць на такія вечарыны, паставіўшы сужонца перад няпростым выбарам: “Alboja, albotacholernaimprezakoktajlowa”. Падрабязней…

Тэлевядоўца і музыка Дзяніс Дудзінскі расказвае пра падзеі 1991 года: як з’явілася на мапе Рэспубліка Беларусь, што думала пра гэта тагачасная моладзь, як па талонах выдавалі “Астру” і “Прыму”, а таксама пра зайчыкаў, завумных бээнэфаўцаў і баязлівых лібералаў. Падрабязнасці — у відэапраекце “Будзьма тут”.

ідар гурта J:морс Уладзімір Пугач распавядае пра тое, як узнік бел-чырвона-белы сьцяг, які сёння з’яўляецца сімвалам беларускага нацыянальнага адраджэньня, а роўна дваццаць год таму ён быў зацьверджаны ў якасьці дзяржаўнага сьцягу. Так было да 1995 году. Падрабязнасьці глядзіце ў відыё.

Вядомы пісьменнік і мастак Адам Глобус расказвае пра Кастуся Сароку — бадай, самага цікавага скульптара свайго пакалення. Кастусь Сарока расстрэльваў з лука каханку з палюбоўнікам, адкрыта здзекаваўся з прафесараў і выкладчыкаў мастацкага інстытута, але ў краіне памяркоўных беларусаў усё сыходзіла яму з рук. Пра мастацкія і грамадскія дасягненні Кастуся Сарокі — у новым відэапраекце “Будзьма тут”.

Мяне часта просяць расказаць падрабязней пра гэтую кактэйль-вечарыну ў гонар былых валадароў дзяржавы, дзе я сустрэў столькі цікавых асобаў. Дык вось, слухайце:

Кактэйль-вечарына ў гонар былых валадароў дзяржавы адбылася ці, дакладней, адбывалася ў новым корпусе часавага-прасторавага кантынууму і нават доўгі час мела вялікую папулярнасць не толькі сярод полацкіх і літоўскіх князёў, але і між урадоўцаў БНР і БССР.

Тут панавала прыязная, дэмакратычная атмасфера, уласцівая людскому калектыву пасля чацвертай чаркі. Сапраўды, тая вечарына суправаджалася дэгустацыяй традыцыйных напояў, такіх як крупнік, збіцень і настойкі “Полаччына пладовая”, а яшчэ — цікавымі размовамі з цікавымі суразмоўцамі. Падрабязней…

Прыбег да мяне паэт Баян з будучыні. Твару няма. “Падгледзеў я ў будучыні, княжа, – галосіць, – як у Белавежскай пушчы трое славянскіх мужчын вялікую імперыю развальваюць! Якая, дарэчы кажучы, і на нашай тэрыторыі разляглася!”.

Я на скорую лапу сабраў воўчую зграю і полк драпежных вавёрак – і гайда па часе і прасторы, імперыю ратаваць. У часе мы якраз хутка дабраліся – селі сабе ў машыну часу і тут як тут, а вось у прасторы – гэта ж сур’ёзней – ад Полацка да Белавежскай пушчы цэлых 600 кэмэ на сваіх чатырох трэба шкандыбаць.

Урэшце я з ляснымі малодшымі братамі (і з языком на плячы) дабег да вёскі Віскулі і ўварваўся ў паляўнічы дамок. Бачу траіх– падбег да самага інтэлігентнага і загырчаў на вуха:

“Не развальвай эСэСэСэРу – ён і наша імперыя таксама!”

– А мы ўжо ўсё развалілі, – радасна адказвае мужчына.

– Як жа так?! У нас жа цяпер не будзе мора, – забедаваў я.

– Ну і што? – абыякава кажа мужчына.

– А тое, што выхад да яго – першая прыкмета нармальнай імперыі, – кажу.

– Ды не пераймайся ты, княжа, – ёсць у нас мора, – гне на свой капыл мужчына, якога іншыя двое мужчынаў Станістлавам Станіслававічам клікалі. – Мінскае называецца.

– Ды ведаю, – адмахнуўся я. – Яно максімум куды выходзіць – гэта ў Вілейскае вадасховішча. Падрабязней…

Адзін з лідараў фанатскай групоўкі Б-12, якая патрымлівае нацыянальную зборную Беларусі па футболе, расказвае пра асаблівасці паводзінаў беларускіх футбольных фанатаў. А таксама распавядае якія беларускія фанаты – шалёныя ці памяркоўныя? Чаму беларусам трэба хадзіць на матчы нацянальнай зборнай? Адказы ў новым відэа праекта “Будзьма тут”.

Кароткі змест папярэдняга паста: У калідорах трэцяга паверха часава-прасторавага кантынуума Ўсяслаў Чарадзей сустракаецца з Містэрам “Не”, міністрам замежных справаў СССР Андрэем Грамыкам. Грамыка ганіць знешнюю палітыку Полацкага княства, пакуль Чарадзей збірае сілы для контрудару…

– …А вы, спадар Грамыка, – пацікавіўся я, – у сваіх знешнепалітычных справах ніколі не памыляліся?

– Не, ніколі, – адказаў Містэр “Не”.

– І ніколі не было дылемы, хто добры, а хто – дрэнны?

– Не, не было.

– Цікава, – кажу, – я вось, калі наўгародскія з кіеўскімі міжсобку разбіраліся, усё ніяк не мог вырашыць, хто які. Кагосьці, вядома, з іх аднаго, урэшце, падтрымаеш: наваюешся, нагармідарыш, варожую дружыну на кол пасадзіш, а потым ад згрызотаў сумлення ў княскім ложку круцішся: “А ці правільна я зрабіў усё? Ці, можа, добрыя былі якраз праціўнікі?”

– Зашмат, княжа, думаеш – усё значна прасцей, – адказаў Містэр “Не”. – Рэч у тым, што дабро і праўда выходзяць наверх па прынцыпе выключэння.

– Дык, Містэру “Не”, раскажы пра прынцып! – не вытрымаў я. – Скажам, за каго трэба было ў Афганістане: за крывавых маджахедаў ці бязлітасных наджыбулістаў, ваяваць або каго –Іран ці Ірак – падтрымліваць? Як жа вам, савецкім, гэта ўдавалася – заўсёды ведаць, дзе праўда? Падрабязней…

Андрэй Грамыка

– А вы, таварыш, хто такі? З капіталістычнага ці з сацыялістычнага блоку?

– Я, – кажу я, – не з блокаў, а з плоці і крыві, бо чалавек, хоць і напалову. Усяслаў Чарадзей мяне клічуць, князь полацкі.

– А-а! Гэта вы той, што дэструктыўны падкоп пад вялікую Русь капаў? На Нямізе дырдыганам уздырдыганіўся, сваіх братанічаў Яраславічаў мячом сек…

– Нікуды я не дырдыганіўся, – абурыўся я, – яны першыя пачалі…

І дэталёва патлумачыў яму полацкую палітыку:

– Гэтыя кіеўцы і наўгародцы, хлопцы, вядома, неблагія, але першыя – садысты: усё сіліліся мяне без дай прычыны ў турму на суткі ці нават на месяцы запраторыць, а другія – мазахісты: увесь час даставалі са сваімі прапановамі сталец наўгародскі заняць, нават нягледзячы на тое, што я званы з іхнай Сафіі гвалтам паздымаў і набег на Ноўгарад учыніў.

– Ага, так і ёсць, я ўсё прыгадаў, – усё ніяк не адчэпіцца дзядок. – Гэта ж вы ў часы Кіеўскай Русі праводзілі палітыку валюнтарызму і махровага імперыялізму?

– Чаго, дзеду, прабачце?

– Святая Русь, кажу, вам па барабане была? – на агульназразумелую пераклаў для мяне дзядок. Падрабязней…

Чаму ў Беларусі не прадаецца тушонка “Шалёны парсючок”? Што адрознівае габрэйскую камерцыйную дзейнасць ад беларускай? Якія рысы характару закладзеныя ў беларусаў, як і ў катоў, на генным узроўні, а што набываецца праз вопыт?

Свае адказы на гэтыя пытанні прапануе Аляксандр Кулінковіч у новым відэа-падкасце праекта “Будзьма тут”. Падрабязней…