
1091 год. Май.
Ну вядома, гэта ўсё заяц вінаваты. “Давай, — падбухторваў мяне, — пакажыся гэтым людзям такім, якім ты ёсць, ваўком”. Я яму адказваю: “Зая, не зразумеюць: 11 стагоддзе ж на дварэ, Сярэднявечча, шмат хто з іх нават ідалам пакланяецца”.
А ён мне на гэта ў сваёй педагагічнай манеры:
“Паганства, шэры, гэта прасунута: нью-эйдж, фолк, блізкасць да глебы, аддаванне перавагі натурпрадуктам”.
І мядзведзь яшчэ, як заўсёды, нічога талковага не сказаў — прароў нешта шматзначнае: “Гэта яшчэ няясна, Славік, ці ты чалавек, які часам ператвараецца ў ваўка, ці воўк, які калі-нікалі бывае чалавекам”. Адным словам, пакуль мядзведзь займаў чакальную пазіцыю, вушасты мяне ўмасліў.
Пераканаў, што сапраўды сваёй дружыне трэба праўду расказаць — хай ведаюць.
Ператварыўся я назад у чалавека і на княжацкі двор — дружына якраз банкетавала. Ну і ўсё ім выклаў пра сваё падпольнае ваўкалацтва. Яны, здаецца, нармальна прынялі — нават зганялі ў горад да перапісчыкаў, і тыя пад прыцэлам дзідаў хутка берасцяную ганаровую грамату нашкрабалі:
“Спадару Усяславу Чарадзею, зверу і чалавеку”.
А даруючы, дружына п’яна ўсміхалася. Ну, думаю, нарэшце прынялі мяне мае людзі такім, якім я ёсць. І думаю, пакажу ім сваё сапраўднае другое аблічча. Поўсць на скуры палезла, з рук кіпці выраслі, пашча выскалілася. І тут абсалютна нечакана для мяне ўсе дружыннікі праз вокны як палезлі і такога ад полацкага замка грандыёзнага драпака задалі — пару з іх нават да Рыгі дапяла (але пацалавалі там прабой, бо яшчэ не заснаваная яна была).
Вярнуўся я, расчараваны, у лес. А там заяц сустракае словамі: “Ну, што ты хочаш? 11 стагоддзе на дварэ, Сярэднявечча, ідалапаклонства”. З’еў бы гэтага крывадушніка, ды не магу, вегетарыянец я. Як чалавек і, што самае страшнае, як воўк таксама.